Sasan Moayyedi

PHOTOJOURNALIST

کوبانی

پایداری و مبارزه مردم کوبانی افکار من را هم مثل خیلی از مردم مشغول خودش کرده بود. تصمیم به رفتن گرفتم تا تلاشی کنم برای ثبت استقامت مردم کوبانی. نه موی سپیدم را دیدم و نه جثه ی نحیفم را. آنسوی مرز ایران. می بایست از عراق و ترکیه بگذرم تا وارد خاک سوریه بشوم. این رفتن داستانی داشت هیجان انگیز.

دو هزار و هفتصد کیلومتر را زمینی رفتم تا وارد شهر مرزی سروج در ترکیه شدم. شهری که با کوبانی بیشتر از بیست کیلومتر فاصله نداشت. شهری که درگیر مستقیم جنگ نبود, ولی بوی جنگ از اوضاع شهر به مشام می رسید. شهری که دور تا دورش اردوگاه پناهندگان کرد سوری بود و تو خیابان هایش رژه ی زره پوش های نظامی دولت ترکیه.

چند روزی در خانه ی خبرنگاران سروج اقامت داشتم و هر روز از یک اردوگاه و یک قصه عکاسی می کردم. از کودکان و زنانی که با نگاهشان دلتنگی و آرزوی برگشت به خانه هایشان را فریاد می زدند.

جنگ کوبانی تمام شده بود. متجاوزین از شهر رانده شده بودند و مردم برای بازگشت به خانه هایشان در حال تلاش بودند. هر روز صبح, توی شهر مرزی سروج, شاهد صف های طولانی کامیونت هایی بودم که پر از هیاهو برای گذشتن از مرز و بازگشتن به خانه بودند.

ورود به خاک سوریه با عنوان عکاس برای من به سادگی ممکن نشد. برای ثبت مجموعه ای که برایش خیلی تلاش و خطر کرده بودم, بالاخره شب یازدهم از مرز ترکیه و سوریه گذشتم و وارد کوبانی شدم. شهر مخروبه ای که بوی باروت می داد و بوی خون, و نشان از استقامت و ایستادگی داشت. شهری که منو یاد خرمشهر خودمون تو سال های حماسه ی مقاومت می انداخت.

آن روزها کمتر از یک هفته از آزادی کوبانی می گذشت. توی کوچه ها شاهد بازگشت خانواده ها بودم که با عشق تلاش می کردند خودشون رو توی خرابه های خانه های اجدادیشان اسکان بدهند.

دیوارهای مدرسه بزرگ کوبانی که همه اش جای گلوله بود و ترکش, بازگشایی شده بود. بچه ها با شوق توی خرابه ها دنبال وسایل شان بودند برای ادامه تحصیل. تعدادی از نوجوانان که می بایست سر کلاس باشند, ساز به دست گرفته و سرود مقاومت و ایستادگی را برای کودکان زمزمه می کردند. در کلاس هایی که بوی باروت مشام رو اذیت می کرد, کودکان با شوق با آن ها هم نوا می شدند. مدرسه, اسطوره ی مقاومت شده بود. هنوز جنازه و خمپاره های عمل نکرده ی متجاوزین توی خرابه های شهر باقی بود.

مادران برای ادامه ی زندگی و سیر کردن کودکانشان به دنبال خوراکی و سبزی های کوهی بودند و جوانانی که تفنگ داشنتد برای مبارزه با متجاوزین از شهر خارج می شدند. برای مقاومت, برای ایستادگی...